The Young Ones staat dit jaar voor het eerst op Oerol met de voorstelling Cirque de la Faim – Theater van de Honger. Het feit dat wij op theaterfestival Oerol staan is natuurlijk al een bijzondere mijlpaal op zich, maar ook de voorstelling en de weg ernaartoe maakt dit tot een van de grootste en meest bizarre projecten van The Young Ones tot nu toe. Wij nemen jullie graag mee op reis in dit bizarre circusleven. Daarom publiceert The Young Ones de komende tijd diverse columns van makers en spelers die onderdeel uitmaken van de ‘circusfamilie’.
CIRCUSBAAS FOKKE BAARSSEN OVER HET LEVEN OP OEROL
Iets meer dan twee weken geleden streek ik neer in het weiland achter camping De Kooi op Terschelling met niets meer dan een rugzak vol kleding, een script, herinneringen aan een heerlijke voorstelling van twee jaar geleden en een flinke dosis energie. Daarmee begon het avontuur. Zeventien dagen later hebben we zes uitverkochte voorstellingen gespeeld voor een zeer tevreden publiek. Uitvoeringen van een voorstelling die drie weken geleden nog niet bestond. Hoe verzin je het?
Race tegen de klok
Vanaf dag één was het een race tegen de klok. In de ochtenden werd er intensief getraind, om het lijf klaar te stomen voor de spelrepetities. De bekende Young Ones trainingen werden afgewisseld met mime-trainingen van Ide van Heiningen. Die waren nieuw voor mij en een ware eye opener. In de trainingen leerde ik mijn lijf nog beter te gebruiken. Na de trainingen volgde een korte lunch, waarna de spelrepetities startten. Hiervoor was het belangrijk dat de acteurs hun teksten al goed kenden, want er was geen tijd om eerst uren op tekst te repeteren en daarna pas mise-en-scene scherp te krijgen. We repeteerden van vroeg in de middag tot laat in de avond. En dan snel de batterij opladen om de volgende ochtend weer fris aan de training te verschijnen.
Avenue Liberte
De voorstelling Cirque de la Faim is een ontwikkeling van de voorstelling Avenue Liberte, waar ik twee jaar geleden ook al de rol van circusdirecteur speelde. Ik was erop ingesteld dat ik weer dezelfde rol ging spelen. Hoewel het karakter hetzelfde is gebleven, is de motivatie, de achtergrond en de drijfveer van het personage uitgediept en wezenlijk anders dan de directeur uit Avenue Liberte. Daar had ik in het begin van het repetitieproces nog wel moeite mee. Sommige scenes zijn een bijna letterlijke kopie, dus het was erg lastig om diezelfde scenes te spelen, maar met een compleet andere emotie of intentie. Die aanpassing kostte me zeker een paar dagen om aan te wennen. Maar nu ik het eenmaal begrijp en Avenue Liberte van me heb afgeschud, is het een feest om deze rol te spelen.
Timing
Omdat de voorstelling simultaan binnen en buiten de circustent speelt, moest er ook simultaan gerepeteerd worden om de timing goed te krijgen. Tijdens een repetitie speelde ik binnen mijn scenes, terwijl de regisseurs Jeroen en Paul buiten de tent zaten om daar de puntjes op de i te zetten. Ik speelde om de timing goed te krijgen binnen voor een lege zaal: geen publiek, geen medespelers en geen regisseurs. Een bizarre ervaring. Daarom is het nu zo fijn dat we al dat harde werk uitbetaald krijgen in de vorm van ons uitbundige en massaal aanwezige publiek.
Het werken aan deze voorstelling is een bijna surrealistische ervaring. We trainen tussen de koeien die ons glazig aan staan te kijken als we weer een contractie doen. We leven in ons decor, waar twee keer per dag 200 mensen op bezoek komen. Van mij mag dit nog wel even doorgaan.
Meer volgen over Cirque de la Faim op Oerol? Volg ons ook via instagram: theateryoungones / #cirquedelafaim